Selectief mutisme is een sociale fobie die ervoor zorgt dat een kind stopt met spreken in bepaalde situaties en rond bepaalde mensen. Indien onbehandeld, kan selectief mutisme de academische prestaties en het sociale leven van een kind verstoren. Als uw kind selectief mutisme heeft of als u vermoedt dat hij of zij selectief mutisme heeft, moet u uw kind meenemen naar een kinderarts en een specialist, zoals een patholoog-spreektaal en in sommige gevallen een psychiater. De patholoog-specialist van uw kind kan een behandelplan voor uw kind ontwerpen dat u kan helpen uw kind thuis te ondersteunen en het uw leerkracht gemakkelijker te maken om uw kind op school te ondersteunen.

Methode één van de drie:
Hulp krijgen voor uw kind

  1. 1 Let op symptomen. Selectief mutisme is zeldzaam, maar het begint vaak wanneer een kind rond de leeftijd van vijf is en het kan voor het eerst opgemerkt worden wanneer ze naar school gaat;[1] oudere kinderen kunnen echter ook selectief mutisme ontwikkelen. Om een ​​kind een diagnose van selectief mutisme te laten krijgen, moet ze symptomen hebben die de normale activiteiten verstoren, geen familie zijn van een andere aandoening en die minstens een maand duren (de eerste schoolmaand telt niet).[2] Kinderen die selectief mutisme hebben, kunnen:[3]
    • Wees extreem verlegen
    • In staat zijn om thuis te praten of met mensen die ze goed kennen
    • Maak je zorgen om nieuwe mensen of in bepaalde settings
    • Niet in bepaalde sociale situaties kunnen spreken
  2. 2 Maak een afspraak met een kinderarts. Kinderen ontgroeien selectief mutisme niet. Het vereist behandeling.[4] Het kan in de loop van de tijd zelfs erger worden als het onbehandeld blijft, dus het is belangrijk om hulp te zoeken voor uw kind als u vermoedt dat hij deze aandoening heeft.[5] Bel de kinderarts van je kind en maak een afspraak.
    • De kinderarts van uw kind kan een lichamelijk onderzoek uitvoeren om andere mogelijke oorzaken uit te sluiten en u vervolgens naar behoefte doorverwijzen naar de juiste specialisten.
    • De kinderarts kan een gehoorscreening uitvoeren om een ​​middenoorontsteking of verminderd gehoorvermogen uit te sluiten.[6]
    • De arts kan uw kind ook uitvoeren of doorverwijzen voor een mondeling motorisch onderzoek. Dit kan helpen bepalen of alle spieren en lichaamsdelen die bij spraak betrokken zijn - lippen, tong, kaak, enz. - sterk zijn en samenwerken in coördinatie.[7]
  3. 3 Neem het kind mee naar een Speech Language Pathologist (SLP). Omdat selectief mutisme wordt beschouwd als een spraakstoornis, is het zien van een SLP essentieel voor de behandeling van uw kind. Een SLP kan uw kind diagnosticeren en een behandelplan aanbevelen dat u thuis in de praktijk kunt brengen en kunt delen met de leerkracht van uw kind.[8]
    • De SLP heeft veel informatie nodig om te beginnen met het behandelen van uw kind, zowel van de gezinsleden als van de leerkrachten. De SLP moet het expressieve taalvermogen, het taalbegrip en de verbale en non-verbale communicatie van het kind evalueren.[9]
    • Daarnaast zal het nodig zijn om te kijken naar academische rapporten, de resultaten van gestandaardiseerde tests, eventuele opmerkingen van docenten.[10] De SLP moet mogelijk het kind in de klas en in andere instellingen observeren, zoals op de speelplaats met andere kinderen en volwassenen. Een medische geschiedenis van de familie, symptoomgeschiedenis voor het kind en informatie over omgevingsfactoren zullen allemaal nuttig zijn bij het stellen van een diagnose van uw kind en het ontwikkelen van een behandelplan.[11]
  4. 4 Overweeg extra psychotherapeutische behandeling. Naast het werken met een SLP zijn er andere professionals in de geestelijke gezondheidszorg die mogelijk uw kind kunnen helpen. Overweeg psychodynamische therapie, gedragstherapie en spreek met een psychiater die mogelijk medicatie voorstelt ter ondersteuning van de behandeling.[12]
    • Uw kind moet een psychiatrische evaluatie ondergaan om andere potentiële psychiatrische problemen uit te sluiten die symptomen kunnen hebben die voorkomen bij selectief mutisme.[13] Psychiatrische hulp kan uw kind ten goede komen, vooral als het selectieve mutisme verband houdt met een of andere vorm van trauma.[14]
    • In sommige gevallen kan een psychiater fluoxetine (Prozac) voorschrijven voor selectief mutisme. Fluoxetine is in sommige gevallen effectief gebleken en wordt over het algemeen als veilig voor kinderen beschouwd;[15] er is echter wel een waarschuwing in de zwarte doos aanwezig. Bepaalde antidepressiva, waaronder fluoxetine, kunnen het risico op zelfmoordgedrag of het denken bij kinderen verhogen.[16] Houd uw kind nauwlettend in de gaten voor tekenen van depressie of zelfmoordgedrag.[17]
    • Een gebruikelijke therapie om te helpen met selectief mutisme is gedragstherapie.[18] De therapeut zal met uw kind samenwerken om een ​​stappenplan te ontwikkelen om langzaam gedrag van het sprekende type in te voeren. Met behulp van een beloningssysteem, zal uw kind geleidelijk grotere en meer intimiderende spreekgedrag aanpakken.[19]
    • Zoek naar een professional op het gebied van geestelijke gezondheidszorg die is opgeleid in cognitieve gedragstherapie (CBT) om uw kind te helpen. Dit kan helpen als uw kind lijdt aan een sociale fobie. Het is effectiever voor oudere kinderen en tieners.[20][21]
  5. 5 Zorg dat het hele gezin erbij betrokken is. Familieleden, inclusief ouders, broers en zussen en grootouders, kunnen een broodnodige ondersteuning bieden aan een kind met selectief mutisme. Door het hele gezin te helpen de toestand te begrijpen en te reageren, kunnen gezinsleden de kansen op herstel van het kind vergroten.[22]
    • Probeer je gezinsleden op te voeden zodat ze weten wat de toestand betekent en hoe ze daarop moeten reageren. Geef ze literatuur, leid ze naar nuttige websites, of ga gewoon zitten en neem een ​​gesprek met hen om uit te leggen wat er aan de hand is en hoe je de behandeling nadert.
    • Het lesgeven aan familieleden wat wel en niet helpt (bijvoorbeeld door te schreeuwen tegen het kind of te hard voor hem te duwen om niet verlegen te zijn) en hoe ze kunnen bijdragen aan het opbouwen van het zelfvertrouwen en zelfrespect van uw kind, kan uw kind helpen.Misschien kan opa het kind helpen een nieuwe vaardigheid aan te leren, of kan een broer of zus deelnemen aan een sport met het kind met selectief mutisme om hem een ​​gevoel van verbondenheid en acceptatie te geven.[23]
    • Praat met de familie over het creëren van een gezonde omgeving waarin uw kind wordt geprezen voor alle pogingen om met anderen te communiceren (en niet wordt gestraft voor niet-communiceren), niet wordt gewaarschuwd dat iemand anders bezorgd of bezorgd is over het feit of hij al dan niet spreekt, je concentreert je op spelen en plezier samen, en waarin je het kind geruststelt dat hij zal kunnen spreken wanneer hij er klaar voor is.[24]

Methode twee van drie:
Werken met de SLP van uw kind

  1. 1 Let op wat het mutisme erger / beter maakt. Begin met het bijhouden van het gedrag van uw kind om meer informatie te bieden aan de logopedist van uw kind. Door aandacht te schenken aan de situaties en mensen die ervoor zorgen dat uw kind gaat zwijgen, kunt u misschien patronen herkennen en deze patronen kunnen de SLP van uw kind helpen manieren te vinden om uw kind comfortabeler te maken.[25]
    • U kunt bijvoorbeeld merken dat uw kind met nieuwe mensen zal praten als u aanwezig bent, of dat uw kind niet in groepen van meer dan drie mensen spreekt, ongeacht wie er aanwezig is.
  2. 2 Vraag naar stimulusvervaging. Stimulusvervaging is wanneer je je kind in een situatie brengt waarin ze zich comfortabel genoeg voelt om te praten en dan langzaam iets verandert.[26] Geleidelijke veranderingen moeten uw kind helpen zich aan te passen aan elk ongemak dat zij voelt en dit kan het voor haar gemakkelijker maken om in dezelfde situaties in de toekomst te spreken.
    • Als u bijvoorbeeld merkt dat uw kind het prettig vindt om met een nieuwe persoon in de kamer met u te praten, kunt u beginnen met in de kamer te zitten en dan langzaam weggaan nadat er enige tijd verstreken is.
  3. 3 Kijk naar de vormgeving. Bij het vormgeven heeft uw kind de mogelijkheid om eerst non-verbale communicatiemethoden te gebruiken, zoals gebaren, schrijven of tekenen. Vervolgens zal de logopedist je kind aanmoedigen om geluiden te maken, zoals een enkel medeklinkergeluid of een enkel woord fluisteren.[27]
    • De SLP kan bijvoorbeeld beginnen door uw kind iets te laten tekenen, zoals een paard. Dan kan de SLP als jouw kind het geluid van een paard maken.
  4. 4 Inclusief zelfmodelleringstechnieken. Als je je kindervideo's laat zien over hoe ze spreekt, kan dit haar helpen om ook te spreken. Om zelfmodellering te gebruiken, kan uw logopedist u vragen om een ​​homevideo te geven waarin uw kind spreekt. Dan kan de SLP de video met je kind bekijken om haar vertrouwen op te bouwen en haar aan te moedigen opnieuw te spreken.[28]
    • Zorg ervoor dat de video het gedrag weergeeft dat u wilt dat uw kind weergeeft. U kunt bijvoorbeeld een homemovie kiezen waarin ze lacht en praat met een paar andere kinderen.
  5. 5 Verstrek een positieve versterking. Als u uw kind onder druk zet om te spreken, kan dit haar ongemakkelijk doen voelen en zij kan dit gevoel associëren met spreken. In plaats daarvan, druk niet op uw kind om te spreken. Reageer gewoon warm als ze spreekt.[29]
    • Overdrijf niet als uw kind spreekt, maar prijs haar voor het communiceren.
    • Loof uw kind niet in het openbaar, omdat dit haar in verlegenheid kan brengen. Wacht in plaats daarvan tot je thuiskomt en beloon haar dan.[30]

Methode drie van drie:
Werken met de leraar van uw kind

  1. 1 Zorg ervoor dat de leraar van uw kind op de hoogte is van de toestand van uw kind. Sommige opvoeders en professionals in de gezondheidszorg kunnen de ernst van selectief mutisme bagatelliseren of zelfs suggereren dat uw kind eruit zal groeien; selectief mutisme is echter een ernstig probleem dat behandeling vereist. Het is belangrijk dat u pleit voor uw kind. Zorg ervoor dat de leraar van je kind op dezelfde pagina staat als je SLP wat betreft de behoeften van je kind in de klas, en dat de leraar aanmoedigend, ondersteunend en bereid is om met jou en de SLP van je kind te werken.[31]
    • Zorg er bijvoorbeeld voor dat de leraar van uw kind weet dat hij niet moet gutsen of overdreven reageert als uw kind in de klas spreekt.[32]
  2. 2 Verzoek om communicatie-opties. Sommige kinderen communiceren met speciale apparaten, zoals een voicerecorder, een computer of zelfs alleen pen en papier. Vraag de leerkracht van je kind welke opties beschikbaar zijn voor jouw kind in de klas.[33]
    • Uw kind heeft mogelijk een communicatiemethode die zij de voorkeur geeft. Besteed aandacht aan de manier waarop uw kind communiceert wanneer zij zich zorgen maakt om aanwijzingen voor het bieden van communicatiemogelijkheden aan uw kind op school.
    • Als uw kind bijvoorbeeld de neiging heeft om te tekenen wanneer ze zich angstig voelt, kan het helpen om haar te sturen met een speciaal kladblok en krijtjes.
    • Uw kind en leraar kunnen een manier vinden om te communiceren met non-verbale methoden, zoals signalen of kaarten, voordat ze zich tot spraak kunnen voorbereiden.[34]
  3. 3 Kijk hoe je je kind in een kleinere groep kunt plaatsen. Sommige kinderen met selectief mutisme zullen alleen in kleine groepsverband spreken, dus misschien wil je met de leerkracht van je kind over deze mogelijkheid praten.[35]
    • Als de studenten bijvoorbeeld soms in kleine groepen werken om taken uit te voeren, kan de leerkracht van uw kind er mogelijk voor zorgen dat uw kind bij de kleinste groepsgrootte of zelfs maar met één partner wordt geplaatst.