Het uiten van gevoelens bij het schrijven van fictie kan moeilijk zijn. Het vereist empathie, een goed vocabulaire en het vermogen om overtuigende emoties te beschrijven in een groot aantal verschillende scenario's. Het toevoegen van emotionele diepte aan je schrijven zorgt voor boeiender, zinvoller proza.

Deel een van de drie:
Identificatie van de motivatie en gevoelens van uw karakter

  1. 1 Zet jezelf in de schoenen van je karakter. Deze eenvoudige gedachteoefening is van cruciaal belang om te identificeren wat je karakter voelt, hoe dat gevoel zich zou kunnen manifesteren, en hoe je dat kunt overbrengen op andere personages in je werk en de lezer.
    • Empathie - het vermogen om de gevoelens van een ander te begrijpen - is het cruciale element om emoties onder woorden te brengen. U hebt een idee nodig van wat uw personages doen en waarom, om ze levendig te beschrijven.[1]
  2. 2 Bepaal wat je personages drijft. Het kennen (of creëren) van een persoonlijkheid en een verhaal voor je personages helpt je bij het uiten van hun gevoelens.
    • Vinden ze wraak of misschien vergiffenis? Zijn ze meedogenloos optimistisch? Dit informeert uw woordkeuzen voor het verhaal van uw verhaal.
    • Hiertoe kunt u een backstory of karakterpersoonlijkheidsnotities ontwikkelen. Houd ze bij op een aparte pagina of een notitiekaart. Het detailniveau hangt af van hoe belangrijk het personage voor je verhaal is. De protagonist heeft meer details nodig dan een beetje karakter.
    • Tekenaantekeningen voor een hardgebeten detective kunnen bijvoorbeeld informatie bevatten zoals: "Wees wees op jonge leeftijd en heeft een zwak voor kinderen." "Weerstaat emotionele intimiteit." "Lijdt, stil, aan PTSS." om zijn angst te verbergen terwijl hij aan het werk was. "[2]
  3. 3 Maak een schets van je plot. Als je tenminste een idee hebt van hoe jouw verhaal zal verlopen en eindigen, kun je de juiste emoties, op het juiste moment, aan je personages toeschrijven.
    • Het is niet nodig om elk detail te hebben voordat je gaat schrijven, maar plotwendingen en grote gebeurtenissen kunnen emotionele resonantie hebben toegevoegd als je de emotionele reis van je personage naast zijn fysieke plan kunt plannen.[3]
  4. 4 Bepaal het standpunt. Hoe u ervoor kiest om uw verhaal te presenteren, meestal in de eerste of derde persoon, zal dramatisch van invloed zijn op wat voor soort perspectief de lezer heeft, en daarmee op welke emoties zij zich waarschijnlijk kunnen realiseren.
    • Verhalen uit de eerste persoon, verteld door de hoofdpersoon, bieden grote mogelijkheden voor introspectie op de verteller, maar beperken noodzakelijkerwijs de kennis van de lezer van de gedachten en gevoelens van andere personages tot wat de hoofdpersoon waarneemt.
    • "Ik staarde de verdachte aan, op zoek naar een zweem van zwakte. Ik was wanhopig: ik had een bekentenis nodig en snel, als ik het verdwenen meisje zou vinden voordat het te laat was. "In dit geval kan de verteller alleen raden naar wat andere personages denken en voelen.
    • Derde-persoon verhalen bieden meer flexibiliteit, en de lezer kan bewust worden gemaakt van zoveel, of zo weinig, als je wilt dat ze weten. Je kunt kiezen of de lezer alleen weet wat de hoofdpersoon doet, of je kunt hem zo ver uitbreiden als je wilt. Wees gewoon consistent.
    • 'Detective Slade keek de verdachte aandachtig aan, wanhopig op zoek naar iets dat hij kon misbruiken om een ​​bekentenis te krijgen. De verdachte zat, met stenen gezichten, even vastbesloten om de politie niets te geven dat tegen hem gebruikt kon worden. "In dit voorbeeld van een verhaal van een derde persoon heeft de lezer" een beperkte alwetendheid "- dat wil zeggen, ze zijn zich tot op zekere hoogte bewust van de gedachten en gevoelens van meer dan alleen de hoofdrolspeler.
    • Als je eenmaal een standpunt hebt gekozen, ontwikkel dan de gevoelens en emotionele toestand van de personages, en richt je op wat de lezer zal weten.[4]

Tweede deel van de drie:
De woorden vinden om gevoelens en emotie te beschrijven

  1. 1 Raadpleeg een thesaurus. Dit helpt u bij het identificeren van beide synoniemen, om herhaling te voorkomen en antoniemen, om contrast te bieden.
    • Het herhalen van dezelfde paar woorden kan voor uw lezers onaangenaam zijn, en wat nog belangrijker is, is dat u de gevoelens die u wilt overdragen niet volledig kunt uiten. Toegang hebben tot een breed scala aan vocabulaire opties geeft je de flexibiliteit om je verhaal met stijl te vertellen. Je personage kan "blij", "opgewekt", "optimistisch", "speels", "bruisend" of een willekeurig aantal synoniemen zijn.
    • Antoniemen - dat is het tegenovergestelde van een woord - zijn ook nuttig om gevoelens te beschrijven. Zoek naar manieren om indirecte antoniemen te gebruiken om je vocabulaire uit te breiden. Het antoniem van 'gelukkig' is bijvoorbeeld 'verdrietig', terwijl een indirect antoniem 'depressief', 'blauw' of zelfs een informeel antoniem als 'beneden in de stortplaatsen' kan zijn.[5]
    • Zorg ervoor dat u een woordenboek gebruikt in combinatie met de thesaurus. U moet ervoor zorgen dat het woord in de gegeven betekenis en context past.
  2. 2 Gebruik bijwoorden en bijvoeglijke naamwoorden. Ze bieden een cruciale context en aanpassing voor wat je personage doet, zegt of denkt.
    • Bijwoorden - descriptoren die werkwoorden aanpassen, meestal eindigen op "-ly", bieden een bruikbare context voor wat je karakter aan het doen is. "Jane sloeg de deur" laat haar motivatie onduidelijk. Het toevoegen van een bijwoord maakt dingen efficiënt duidelijk. "Jane sloeg per ongeluk de deur dicht." [6]
  3. 3 Probeer een vocabulaire lijst. Als je worstelt met waar je moet beginnen, kan het je helpen een woord te vinden dat in de buurt komt van wat je wilt, en je kunt een thesaurus gebruiken om van daaruit uit te breiden.[7]

Derde deel van de drie:
Actie en details gebruiken om emotie weer te geven

  1. 1 Tonen, niet vertellen. Breng uw verhaal tot leven door actie, karakterbeschrijvingen en andere context te gebruiken.
    • De gevoelens van je karakter zullen worden benadrukt door de context, in plaats van onhandig te worden gewezen. Vertel de lezer niet dat "Sam nerveus was." Laat ze zien dat "Sam heen en weer liep in de wachtkamer, alleen pauzerend om zijn voorhoofd af te vegen. Hij keek snel op als de deuren opengingen en vroeg zich elke keer af of het de dokter wel zou zijn die nieuws had. '
  2. 2 Gebruik de acties van je personages om hun emoties te verlichten. Dit kan een bijzonder effectieve manier zijn om te demonstreren hoe een personage zich voelt, vooral wanneer hij schrijft in de eerste persoon, waar de verteller zich niet bewust is van zijn of haar gedachten.
    • "Tom was boos" is veel minder overtuigend dan "Tom balde zijn vuisten en zijn kaak, en leek te worstelen om de drang om iemand te slaan te onderdrukken."[8]
  3. 3 Vermijd het gebruik van de passieve stem. Actieve taal geeft meer uitdrukking aan zowel acties als emoties.
    • Passieve stemconstructies, gebouwd rond "om" werkwoorden, maken vaak niet de bron van een actie duidelijk. Soms kan dat nuttig zijn, maar over het algemeen zorgt actieve taal voor beter lezen. "De bal werd geschopt." Wie schopte de bal? Gebruik actieve stem, met bijwoorden, om actie en emotie over te brengen. "Sam heeft de bal woest geschopt."
    • "Susan was bedroefd toen haar vaas was gebroken" laat te veel onduidelijkheid. Gebruik in plaats daarvan actieve werkwoorden. Megan duwde de urn bewust in een mantel en gooide die op de grond. Susan's hart brak mee. "[9]
  4. 4 Integreer lichaamstaal. Mensen laten hun emoties zien door expressie, houding en vele andere fysieke vormen, dus zorg ervoor dat je dat op de pagina vermeldt.
    • Beschrijf dingen zoals gezichtsuitdrukkingen, transpiratie, trillen of spiertrekkingen en houding. Deze geven vaak fysieke vorm aan emoties die duidelijk zijn in visuele media, maar vereisen zorgvuldige aandacht om schriftelijk over te brengen.
    • Je kunt bijvoorbeeld afkeer tonen van termen als 'gag', 'kromgetrokken', 'grimasachtig' of speels met termen als 'nudge', 'wink' of 'wenkbrauwen wenken'.[10]