Emo en scène zijn twee subculturen die vaak met elkaar verward worden. Emo is over het algemeen een subcultuur geworteld in een bepaald muziekgenre (punk en post-hardcore), terwijl de scènecultuur grotendeels geworteld is in mode- en stijlkeuzes. De verwarring komt van een grote hoeveelheid cross-over tussen de twee vanwege haarstijlen en kleding. Het identificeren van de ene subcultuur van de andere kan een uitdaging zijn, maar zodra je weet welke details je moet zoeken, zul je in staat zijn om de verschillen direct te herkennen.

Methode één van de drie:
Het onderscheiden van de mode

  1. 1 Onderzoek de kleurkeuzes. De scènemode benadrukt heldere, vaak neonachtige kleuren. De meest populaire kleurkeuze in emo-mode is daarentegen zwart.[1] Afgezien van de kleurkeuzes, kan veel kleding tussen de twee subculturen er ongeveer hetzelfde uitzien. Vanwege de overeenkomsten worden scène-kinderen zelfs af en toe neon-emo's genoemd.[2]
    • Het belangrijkste doel van scène-mode is om de aandacht op de drager te vestigen, en neon kleuren worden daarvoor gedragen.
    • Scène bevat ook veel aanwijzingen van anime-invloeden, waardoor hun over-the-top en kleurrijke gevoel voor mode nog verder wordt onderdrukt.
    • Een hoodie met ritssluiting in een donkere kleur is een essentieel kledingstuk op emo-wijze. De hoodie kan effen zijn of bedekt zijn met iconen die kenmerkend zijn voor de emocultuur, zoals bloedende harten, schedels, ribben, sterren en gebroken harten.
    • Scènemode is ook een voorvechter van hoodies, maar in het algemeen worden ze gecombineerd met neon-regenpijpjeans.[3]
  2. 2 Ken het verschil in haarstijlen. De liefde van de scène-subcultuur voor neonkleuren onderscheidt ze ook van de emo-subcultuur als het op haar aankomt, hoewel de eigenlijke kapsels zelf er enigszins op lijken. De nummer één-look voor beide culturen is gebaseerd op een lange pony (pony) die naar één kant van het hoofd is geborsteld en één of beide ogen bedekt.[4]
    • Emo-haar is vaak zwart geverfd, met strepen van kleur (meestal gebleekt blond of blauw) soms toegevoegd en heel recht.
    • Emosilhouetten zijn dun, glad en plat, af en toe met scherpe hoeken en asymmetrie. Het is populair dat het haar vooraan lang is, terwijl het haar aan de achterkant kort is.
    • Scènekapsels zijn overdreven versies van de emo-look, vaak geverfd in een regenboog van neonkleuren en naar achteren gekamd groter en luchtiger.[5]
    • Hairextensions in felle kleuren of dierenprints komen veel voor, vooral bij scene girls.[6]
  3. 3 Zoek naar een bril met zwarte hoornrand. Deze zijn extreem populair in emo-mode voor jongens.[7] Emo heeft een onderstroom van "nerd" -stijl die er doorheen loopt, en dikke glazen met zwarte frames zijn belangrijke accessoires voor beide geslachten, maar vooral mannen.
    • Deze onderstroom van de nerd-stijl is helemaal niet aanwezig op het toneel.
    • De populaire keuzes in scène-brillen zijn felgekleurde zonnebrillen met zeer grote kaders, die ook wel partyzonnebril of feestkleuren worden genoemd.[8]
  4. 4 Let op band t-shirts. Beide subculturen hebben banden met muziek, maar emo is veel meer muziekgericht dan scène. In feite, als een subcultuur, werd emo geboren uit een muziekstijl met roots in de punk- en post-hardcore-genres.
    • Scène daarentegen wordt meestal gezien als een modetrend of een stilistische keuze.
    • Vanwege emo's krachtige link naar muziek, zijn strakke t-shirts met bands en bandnamen een van de meest populaire kledingartikelen op emo-fashion.
  5. 5 Tel de piercings en tatoeages. Leden van beide subculturen hebben meestal piercings en tatoeages, maar ze zijn veel gangbaarder en uitgebreider binnen de scenecultuur. Scènekids hebben meestal meerdere gezichtspiercings en gaan voor meer ingrijpende lichaamswijzigingen zoals oormeters.
    • Tatoeages zijn populair in emocirkels, met minder nadruk op piercings.
    • Tatoeages van sterren worden beschouwd als emo, evenals "mouwen" (volledig arm tatoeages die stoppen bij de polsen).

Methode twee van drie:
Karakteriseren van de muziek

  1. 1 Luister naar een dansbeat. De scènecultuur neigt naar 'feestmuziek' waarop je kunt dansen en is vaak elektronisch. De muziek is veel pop-gerichter en maakt veel achtergrondgeluid voor gezelligheid en plezier. Emomuziek daarentegen is niet dansbaar en veel rockcenter.
    • Het typische emo-geluid is dramatisch in zijn emotionele bereik en heeft vaak een dynamiek van afwisselend luide / zachte uitersten. Het heeft de neiging emotie te benadrukken in plaats van te socialiseren en te feesten.
    • Snelle, van punk afgeleide drumbeats en zwaar vervormde gitaren zijn veel voorkomende elementen in het emo-geluid.[9]
  2. 2 Beoordeel de vocale stijlen. Emo-zang is dramatisch van toon en kan zelfs af en toe geschreeuw, gekreun en gehuil vertonen. Tekstueel zijn emo-muzikanten introspectief en richten ze zich op emotionele zaken als verdriet, verwarring, liefde, woede en pijn.[10]
    • Later ontwikkelden emo-musici een iets zachter, meer mainstream geluid, maar de lyrische inhoud bleef net zo broeierig en beschouwend.
    • Scènemuziek legt geen bijzondere nadruk op lyrische inhoud en bevat niet de naar binnen gerichte, doordachte vibe die kenmerkend is voor emo.
  3. 3 Ken populaire bandnamen. Herkennen en luisteren naar de "juiste" emo-bands is een belangrijk onderdeel van de emocultuur. Bands zijn iets minder belangrijk in de fashion-centric scene-cultuur, maar er zijn een aantal bands die overweldigend worden beschouwd als 'scene-bands'.
    • Enkele van de vlaggenschip bands in emo-cultuur, zowel uit het verleden als het heden, zijn: Rites of Spring, Embrace, Moss Icon, Drive Like Jehu, Fugazi, Jawbreaker, Sunny Day Real Estate, Dashboard Confessional, Jimmy Eat World, Get Up Kids, The Promise Ring, Gloednieuw, My Chemical Romance en Fall Out Boy.[11]
    • Scène bandnamen om op te letten zijn Blood on the Dancefloor, Owl City, Dot Dot Curve, Brokencyde, Scene Kidz, Millionaires, Jeffree Star en Hollywood Undead.
    • Scènemuziek bevat ook veel artiesten van electro-pop, dance-pop, dubstep en house / techno-genres. Te herkennen namen zijn Skrillex, Knife Party en deadmau5. Af en toe worden mainstream popsterren als Katy Perry en Nicki Minaj ook omarmd door de scènesubcultuur.

Methode drie van drie:
De levensstijl herkennen

  1. 1 Onderzoek online aanwezigheid. De scènecultuur legt veel nadruk op online aanwezigheid, vooral via sociale media en netwerkplatforms. Dit is ontstaan ​​met Myspace en gaat vandaag verder op alle social-mediaplatforms. Leden van de scènecultuur hebben vrienden en volgers in overmaat en plaatsen meestal profielfoto's van zichzelf die zeer gestileerd zijn. De details van hun leven worden vaak vaak gedeeld via foto's en statusupdates, soms uitputtend.
    • De emocultuur daarentegen is veel meer introvert. Een aanwezigheid op sociale media is gebruikelijk, maar het delen is niet overdreven en vrienden en volgers worden meestal verkregen via verbindingen via muziek en gedeelde interesses in bepaalde bands.
    • Online communities worden vaak gemaakt door mensen uit de emo-cultuur en ze gebruiken het internet vaak om andere emo's op te zoeken waarmee ze verbinding kunnen maken.[12]
    • Emo-berichten en statusupdates zijn vaak cryptisch en emotioneel.[13] Het citeren van liedteksten als een manier om de wereld uit te leggen hoe je je vanbinnen voelt, is een veel voorkomend emo-kenmerk.
  2. 2 Zoek naar androgynie. De scènecultuur omhelst en viert gender-buiging en androgynie overweldigend. De aanpak doet denken aan glam rock-iconen uit de jaren 1970, zoals David Bowie. Experimenteren met seksualiteit is gebruikelijk en de grenzen tussen geslachten zijn opzettelijk vervaagd. Vrouwelijke of androgyne looks hebben de voorkeur van alle geslachten binnen de scenecultuur, met weinig nadruk op mannelijkheid.
    • Hoewel de emo-subcultuur op geen enkele manier androgynie veroordeelt, is er helemaal geen nadruk op. In feite is emo in het verleden bekritiseerd omdat hij ongelooflijk mangericht was.
    • Deze kritiek is discutabel, zoals alle kritieken zijn, maar de leden van emo-bands zijn overwegend mannelijk.
    • Er is echter geen sprake van geslachtsonderscheiding bij de fans van emomuziek, waar iedereen evenveel plezier aan beleeft.
  3. 3 Kijk uit voor een glimlach. Hoewel het stereotype vaak wordt overschat, is er een neiging onder degenen die zich identificeren als emo om emotioneel, gevoelig, verlegen, introvert, teruggetrokken en zelfs angstig te zijn. Dit stereotype is ontstaan ​​in emomuziek, die zich vaak op vergelijkbare thema's richt.[14] Vanwege de intieme verbinding met muziek die vaak een emo-persoonlijkheid kenmerkt, worden deze thema's vaak gebruikt om de algemene stemming van de leden van de emo-subcultuur te beschrijven. Je ziet veel meer een glimlach op het gezicht van iemand die zich identificeert als scène dan als emo.
    • Scènecultuur richt zich op mode en socialisatie en, over het algemeen gesproken, zijn haar leden meer extravert en vriendelijker dan die van de emocultuur.
    • Er is geen bijzondere nadruk gelegd op emoties in de scènecultuur.[15]
    • De emocultuur wordt soms bekritiseerd vanwege het bevorderen van zelfbeschadiging, zelfmoord en dood in het algemeen. Dit is overdreven en grotendeels onjuist.
    • Emo-cultuur de nadruk op emotie wordt vaak negatief geïnterpreteerd door degenen buiten de cultuur.
  4. 4 Noteer stijlen van zelfexpressie. Leden van de emo-subcultuur hebben de neiging zich uit te drukken via poëzie, kunst en muziek. Scènecultuur communiceert grotendeels via mode en hun gevoel voor stijl.[16]
    • De nadruk ligt op visuele communicatie en experimenten in de scene-cultuur.
    • De Emo-cultuur vindt daarentegen zelfexpressie meestal via muziek en, in mindere mate, andere soorten kunst.