Pulsoximetrie is een eenvoudige, goedkope en niet-invasieve procedure die wordt gebruikt om het zuurstofniveau (of de zuurstofverzadiging) in het bloed te meten. Zuurstofverzadiging moet altijd boven 95 procent zijn. De zuurstofverzadiging kan echter lager zijn als u een luchtwegaandoening of een aangeboren hartaandoening heeft.[1] U kunt het percentage zuurstofverzadiging van het bloed meten met behulp van een pulsoximeter, een clipachtig sensorapparaat dat op een dun deel van uw lichaam wordt geplaatst, zoals een oorlel of neus.

Deel een van de twee:
Voorbereidingen voor het gebruik van een pulsoxymeter

  1. 1 Begrijp de relatie tussen zuurstof en het bloed. Zuurstof wordt ingeademd in de longen. De zuurstof gaat vervolgens over in het bloed waar het grootste deel van de zuurstof hecht aan hemoglobine. Hemoglobine is een eiwit dat zich in onze rode bloedcellen bevindt en dat de zuurstof door de bloedbaan naar de rest van ons lichaam en weefsels transporteert. Op deze manier krijgt ons lichaam de zuurstof en voedingsstoffen die het nodig heeft om te functioneren.[2]
  2. 2 Begrijp de redenen voor de procedure. Pulsoximetrie wordt gebruikt om zuurstofverzadiging in het bloed te beoordelen om verschillende redenen. Het wordt vaak gebruikt in operaties en andere procedures waarbij sedatie is betrokken (zoals een bronchoscopie) en om eventuele bijstellingen van aanvullende zuurstof aan te brengen. Een pulsoximeter kan ook worden gebruikt om te beoordelen of een aanpassing van aanvullende zuurstof nodig is, of longmedicijnen effectief werken en om de tolerantie van de patiënt voor verhoogde activiteitsniveaus te bepalen.[3]
    • Uw arts kan ook pulsoximetrie aanbevelen als u een beademingsapparaat gebruikt om te ademen, last heeft van slaapapneu of een ernstige medische aandoening heeft, zoals een hartaanval, congestief hartfalen, chronische obstructieve longziekte (COPD), bloedarmoede, longkanker, astma of longontsteking.[4]
  3. 3 Begrijp hoe de pulsoximeter werkt. Oximeters gebruiken de lichtabsorberende eigenschappen van hemoglobine en de pulserende aard van de bloedstroom in de bloedvaten om het zuurstofniveau in het lichaam te meten.
    • Een apparaat genaamd een sonde heeft een lichtbron, een lichtdetector en een microprocessor, die de verschillen in zuurstofrijk versus zuurstofarm hemoglobine vergelijkt en berekent.[5]
    • Eén kant van de sonde bevat een lichtbron met twee verschillende soorten licht: infrarood en rood. Deze twee soorten licht worden door de weefsels van het lichaam doorgegeven aan de lichtdetector aan de andere kant van de sonde. Hemoglobine dat verzadigd is met zuurstof absorbeert meer van het infraroodlicht, terwijl hemoglobine zonder zuurstof meer van het rode licht absorbeert.[6]
    • De microprocessor in de probe berekent de verschillen en converteert de informatie naar een digitale waarde. Deze waarde wordt vervolgens beoordeeld om de hoeveelheid zuurstof die in het bloed wordt gedragen te bepalen.[7]
    • Metingen van relatieve lichtabsorptie worden meerdere keren per seconde uitgevoerd. Deze metingen worden vervolgens door de machine verwerkt om elke 0,5-1 seconde een nieuwe waarde te geven. De uitlezingen van de laatste 3 seconden worden vervolgens gemiddeld.[8]
  4. 4 Ken de risico's van de procedure. Over het algemeen zijn de risico's verbonden aan pulsoximetrie minimaal.[9]
    • Als u de pulsoxymeter langdurig gebruikt, kunt u weefselafbraak ervaren op de plaats waar de sonde wordt aangebracht (bijvoorbeeld vinger, oor). Huidirritatie kan soms optreden bij gebruik van lijmbevattende sondes.[10]
    • Er kunnen andere risico's zijn, afhankelijk van uw medische gezondheid en eventuele specifieke omstandigheden. Raadpleeg uw arts als u zich zorgen maakt voordat u met de procedure begint.
  5. 5 Selecteer de juiste pulsoximeter die bij u past. Er zijn verschillende soorten pulsoximeters beschikbaar. De meest populaire zijn draagbare handheld en vingertoppulsoximeters.
    • Draagbare pulsoxymeters kunnen worden gekocht bij een groot aantal winkels, waaronder drogisterijen zoals Walgreens en CVS, big-box winkels zoals Walmart en zelfs online.
    • De meeste pulsoximeters zijn clipachtig en zien eruit als een wasknijper. Er zijn ook hechtingssondes die op uw vinger of voorhoofd kunnen worden geplaatst.[11]
    • Sondes van de juiste grootte moeten worden gebruikt voor kinderen en baby's.[12]
  6. 6 Zorg dat de pulsoxymeter is opgeladen. Sluit de oximeter aan op een geaard stopcontact als het apparaat niet draagbaar is. Als het apparaat draagbaar is, zorg dan voor voldoende acculading door het aan te zetten voordat u het gebruikt.


Deel twee van twee:
Een pulsoximeter gebruiken

  1. 1 Bepaal of u een enkele meting of continue bewaking nodig hebt. Tenzij u continue bewaking moet hebben, wordt de sonde na de test verwijderd.[13]
  2. 2 Verwijder alles op de site van de applicatie die licht absorbeert. Als u bijvoorbeeld de oximeter aan uw vinger wilt aanbrengen, is het belangrijk dat u alles verwijdert dat licht absorbeert (zoals gedroogd bloed of nagellak) om onjuiste lage waarden te voorkomen.[14]
  3. 3 Verwarm het gebied waar de sonde moet worden bevestigd. De verkoudheid kan een slechte doorbloeding of bloeddoorstroming veroorzaken, wat er op zijn beurt voor kan zorgen dat de oximeter een fout maakt bij het aflezen. Zorg dat de vinger, het oor of het voorhoofd op kamertemperatuur of enigszins warm zijn voordat u de procedure begint.[15]
  4. 4 Ruim alle bronnen van omgevingsinvloeden op. Hoge niveaus van omgevingslicht, zoals bovenlichten, fototherapielampen en infraroodverwarmers, kunnen de lichtsensor verblinden en u een onnauwkeurige aflezing geven. Los het probleem op door de sensor opnieuw te plaatsen of de sensor af te schermen met een handdoek of deken.[16]
  5. 5 Handen wassen. Dit zal de overdracht van micro-organismen en lichaamsecreties verminderen.
  6. 6 Bevestig de sonde. Probes worden meestal op de vinger geplaatst. Schakel de pulsoxymeter in.
    • Sondes kunnen ook op de oorlel en het voorhoofd worden geplaatst, hoewel uit onderzoek blijkt dat de oorlel geen betrouwbare plaats is voor het meten van zuurstofverzadiging.[17]
    • Als een vingersonde wordt gebruikt, moet de hand op de borst op het niveau van het hart rusten in plaats van het aangehechte cijfer in de lucht (zoals patiënten dat gewoonlijk doen). Dit helpt om elke beweging te minimaliseren. [18]
    • Beweging minimaliseren. De meest voorkomende oorzaak van onnauwkeurige oxymetermetingen is overmatige beweging. Een manier om te zorgen dat de beweging de meting niet beïnvloedt, is controleren of de weergegeven hartslag overeenkomt met de hartslag wanneer u deze handmatig controleert. De twee snelheden moeten binnen 5 beats / minuut van elkaar liggen.[19]
  7. 7 Lees de meting. Uw zuurstofsaturatieniveau en polsfrequentie worden in seconden weergegeven op een verlichte display. Een bereik van 95% tot 100% wordt over het algemeen als normaal beschouwd. Als uw zuurstofniveau daalt tot onder 85%, dient u een arts te raadplegen.
  8. 8 Houd de gegevens bij van de metingen. Druk de resultaten af ​​en / of download ze op een computer als uw pulsoxymeter deze mogelijkheid heeft.
  9. 9 Los problemen op als de pulsoxymeter een fout maakt. Als u denkt dat uw pulsoxymeter een onnauwkeurige of onnauwkeurige meting heeft gegeven, probeert u het volgende:[20]
    • Zorg ervoor dat er geen interferentie is (direct op het milieu of op de probe-site).
    • Warm en wrijf de huid.
    • Breng een lokale vasodilatator aan die helpt de bloedvaten te openen (bijv. Glyceryltrinitraat (GTN) -creme).
    • Probeer een alternatieve probesite.
    • Probeer een andere sonde en / of pulsoxymeter.
    • Als u nog steeds niet zeker weet of de pulsoxymeter correct functioneert, raadpleeg dan uw arts.