Tantrums zijn een manier voor kinderen om hun frustratie te communiceren en laten zien dat ze hulp nodig hebben bij het beheren van hun gevoelens.[1] Geen controle hebben over hun gevoelens kan eng zijn - vooral voor een kind dat beperkte sensorische input krijgt - en een kalme en ondersteunende ouder hebben kan helpen het kind te kalmeren. Help hen hun gevoelens te begrijpen en kalm te voelen. Vind manieren om driftbuien te voorkomen door een schema te volgen en gevoelig te zijn voor de behoeften van uw visueel gehandicapte kind. Wees niet bang om hulp te vragen aan andere ouders of een gedragstherapeut.

Methode één van de twee:
Reageren in het moment

  1. 1 Observeer het gedrag van uw kind. Naarmate uw kind ouder wordt, zult u nieuw gedrag zien en observeren dat er niet eerder was. Deze gedragingen passen misschien niet in wat u zou identificeren als het ontwikkelen van vaardigheden. Het is belangrijk op te merken dat alle kinderen deze fasen zullen doormaken, en dit is een normaal onderdeel van het opgroeien. Veel van deze 'probleemgedragingen' zijn echter onbekend of onverwacht en kunnen snel veranderen.
    • Naarmate kinderen ouder worden, kunnen ze gefrustreerd raken door situaties of ouderfiguren vanwege hun verlangen om dingen alleen te willen doen. Ze zullen ook grotere en complexere emoties gaan ervaren die snel kunnen fluctueren en veranderen. Onthoud gewoon dat uw kind leert communiceren. Het is aan jou om hen te begeleiden in het leren van meer nuttige, veilige en geschikte reactiepatronen.
    • Als strategieën die u eerder hebt gebruikt niet werken, kunt u een beroep doen op uw ondersteuningsteam voor hulp en advies. Dit kan uw echtgeno (o) t (e), familieleden, buren, vrienden, medische zorgverleners, therapeuten, leden van de kerkgroep of gemeenschapsouderschap zijn. Ze kunnen je ondersteuning bieden terwijl je met je kind dingen doorwerkt, maar vergeet niet dat je de expert bent waar het je eigen kind betreft.
  2. 2 Identificeer uitdagend gedrag. Ongeacht het gedrag dat u misschien bij uw kind ziet, onthoud dat u de expert en het positieve rolmodel en de gids voor uw kind bent. U zult interventies moeten ontwikkelen die geschikt gedrag voor uw kind zullen modelleren. Houd er ook rekening mee dat het beperkte of gebrek aan gezichtsvermogen van uw kind niet de belangrijkste reden is voor dergelijk gedrag. Uitdagend gedrag (driftbuien) bij blinden en slechtzienden worden gecategoriseerd en kunnen als volgt worden geïdentificeerd:
    • fysiek. Dit kan inhouden dat je op de grond valt terwijl je schreeuwt en / of huilt, het gebied verlaat, raakt, bijt, krabt, haar trekt, hoofdboord houdt, schopt, ponkt en mept. Het kind kan dit gedrag richten op de zorgverlener, andere kinderen of mensen, een voorwerp in de kamer of het kind zelf.
    • verbaal. Dit kan onder meer geschreeuw, geschreeuw, verbaal agressieve woorden of godslastering zijn en luid spreken.
    • Emotioneel. Dit kan onder meer huilen, schreeuwen van woede of andere emotionele veranderingen in lichaamstaal of gezichtsuitdrukkingen zijn.
  3. 3 Leer gedragsvaardigheden. Begrijp dat het kind dat de driftbui heeft of uitdagend gedrag vertoont, heeft geleerd dit te doen om te krijgen wat hij of zij wil. Dit gedrag moet op een bepaald moment in het verleden voor het kind hebben gewerkt, zodat het kind het gedrag kon voortzetten. Dit betekent dat het kind mogelijk niet over de juiste sociale vaardigheden beschikt of niet weet hoe het moet worden gebruikt. Deze vaardigheden kunnen zijn:
    • Taal en spraak. Dit kan het leren en verzamelen van de juiste woordenschat als een peuter zijn, het gebruiken van een enkele of combinatie van woorden duidelijk, en het vermogen om concepten te associëren en toe te passen met de taal.
    • sociaal. Dit is het vermogen om hun behoeften en wensen te communiceren, zowel met behulp van woorden als met behulp van non-verbale middelen. Ze kunnen ook communiceren op een manier die assertief, gezond, passend en respectvol is voor anderen.
    • Zelf- of wederzijdse regulering. Dit is het vermogen om met andere kinderen te spelen en vriendschappen te ontwikkelen door het delen of fantaseren van speeltijd, evenals om zich te kunnen verhouden tot anderen en empathie uit te drukken.
  4. 4 Blijf kalm. Als de driftbui van uw kind u onmiddellijk gefrustreerd, boos, boos of woedend maakt, moet u een stapje terug doen voordat u reageert. Haal een paar keer diep adem en vind je centrum. Beheer je eigen emoties voordat je naar binnen gaat om de emoties van je peuter te verwerken. Als je peuter tegen je schreeuwt of schreeuwt, schreeuw niet terug. Dit kan de driftbui escaleren en zowel jij als je kind slechter maken. Rustig blijven toont je peuter dat grote emoties kunnen worden aangepakt en beheerd zonder escalatie.[2]
    • Als je je te overweldigd voelt om de situatie aan te pakken, vraag dan een andere beschikbare volwassene om in te stappen terwijl je afkoelt.
  5. 5 Herken een meltdown. Een meltdown kan optreden als uw kind zich overweldigd voelt door hun omgeving. Dit kan betekenen dat muziek te luid is, er onduidelijke gebabbel is, of dat ze niet kunnen achterhalen waar ze zich bevinden of wat er in hun omgeving gebeurt. Hun sensorische input is misschien te groot om ermee om te gaan, wat kan leiden tot een meltdown. Als de zintuigen van je kind overbelast raken, verwijder ze dan en breng ze naar een stillere, minder stimulerende plaats.[3]
    • Het niet eng kunnen zijn om de wereld om hen heen te zien. Als je kind bang is voor lawaaierige of echo-y-plaatsen, heb dan een plan voor als je naar luide evenementen gaat.
  6. 6 Label hun gevoelens. Ga op het niveau van uw kind liggen door er naast te knielen of naast te zitten. Laat ze weten dat je merkt hoe ze zich voelen. Ze hebben hulp nodig bij het beheren van hun emoties, dus begin eerst door het gevoel te labelen. Zeg: "Je hebt een boos gezicht, betekent dat dat je boos bent?" Dit laat zien dat je bent afgestemd op hun gevoelens.[4]
    • Je kunt ook zeggen: "Het is moeilijk om niet te krijgen wat je wilt. Je wilde crackers eten, maar ik zei: "Nee" en dat maakte je van streek. "
    • Help uw kind om zijn eigen gevoelens te etiketteren door hen te vragen hun woorden te gebruiken. Blinde kinderen kunnen meer op verbale communicatie vertrouwen, dus leer ze om zichzelf te uiten en hoe ze zich voelen.[5]
  7. 7 Gebruik een veilige plek om te kalmeren. Misschien wil je naar een rustige plek om te zorgen dat ze zich gaan settelen. Blijf kalm met hen praten.[6] Als je thuis bent, een veilige plek hebt waar je kind naartoe kan gaan, dat zich comfortabel en vertrouwd voelt. Trek wat zachte muziek aan of geef ze iets zachts om vast te houden. Als u ergens in het openbaar bent, kunt u overwegen naar buiten te gaan, in een gang of naar de badkamer als een manier om weg te komen van mensen en harde geluiden.
    • Veilig ergens zijn waar je veilig bent, kan je kind helpen veiliger te voelen en zijn angsten te verminderen. Vooral als ze zich onveilig voelen omdat ze niet kunnen zien wat er aan de hand is, kan het een geruststellende manier zijn om een ​​veilige, vertrouwde plek te hebben.
  8. 8 Zie handelen alsof je een behoefte uitdrukt. Peuters zijn niet volledig in staat om hun wensen en behoeften kenbaar te maken, zodat hun frustratie kan uiten als een driftbui. Bedenk welke gebeurtenis of gebeurtenissen aan de driftbui voorafgingen. Probeerde uw kind iets te uiten of te communiceren dat niet werd ontvangen? Voelden ze zich genegeerd of niet belangrijk? Communiceren met jou en sociaal participeren zijn belangrijke onderdelen van de ontwikkelingswereld van je peuter, dus denk eens na over wat hun driftbui kan uitdrukken.[7]
    • Een driftbui kan wijzen op een bod op aandacht dat werd verdoezeld of op een kind dat een dutje nodig heeft. Gebruik wat onderzoeksvaardigheden om te zien of er een behoefte is die je kind vraagt ​​om te vullen. Het kan zo simpel zijn als ze uw aandacht te geven, hulp te bieden of een snack te geven.
  9. 9 Toon empathie en begrip. Kinderen met een visuele beperking verschillen van hun leeftijdsgenoten en hebben mogelijk meer moeite met hun opkomende vaardigheden als peuters. Ze zullen misschien merken dat taken moeilijker zijn of dat anderen sneller zijn of meer positieve lof krijgen. Uw kind weet misschien niet hoe het moet uitdrukken dat ze hulp of hulp nodig hebben of dat ze zich achtergesteld voelen. Hoewel driftbuien voor ouders frustrerend kunnen zijn, empathie voor uw kind hebben en de overstuur voelen als gevolg van hun beperkingen.[8]
    • Behandel hun zorgen door te zeggen: "Niet kunnen zien kan eng zijn, vooral op een nieuwe plek." Of: "Ik weet dat het moeilijk is als je je buitengesloten voelt van andere kinderen."
    • Toon zorg en zorg voor uw kind. Gebruik dit echter niet als een excuus om wangedrag te negeren.
  10. 10 Gebruik time-outs als uw kind destructief of gewelddadig is. Als de driftbuien van uw kind gevaarlijk, destructief of gewelddadig zijn, moet u een time-out afdwingen. Zorg voor een time-outstoel of een stoel verwijderd van afleiding en prikkels. Plaats uw kind in de time-out en geef ze één minuut per jaar van hun leven in time-out, of wacht tot ze zijn gaan kalmeren. Als je kind schreeuwt, schreeuwt of opstaat, breng het dan terug naar de time-out en neem geen ruzie of pleidooi voor aandacht. Wanneer het kind rustig is, bespreek dan waarom ze naar de time-out zijn gegaan, welk gedrag ongepast was en wat ze kunnen doen voor de volgende keer dat ze boos of gewelddadig zijn.[9]
    • Als u buiten het huis bent en uw kind gewelddadig wordt, kunt u uw kind vasthouden totdat het kalmer wordt. U kunt ook een stil gebied vinden om ze een tijdje te laten zitten.

Methode twee van twee:
Tantrums voorkomen

  1. 1 Neem een ​​schema. Voorspelbaarheid kan een belangrijk onderdeel zijn van het creëren van structuur en stabiliteit voor je peuter. Het volgen van een routine kan een kind met speciale behoeften helpen vaardigheden te oefenen en te beheersen en te anticiperen op moeilijke overgangen, zoals bij een oppas of naar bed gaan. Neem regelmatig de tijd om wakker te worden, te eten, te dutten, te spelen en naar bed te gaan. Gebruik deze mogelijkheden om hun zelfvertrouwen en leren te vergroten.[10]
    • Tantrums komen vaak voor tijdens maaltijden, voor het slapen gaan, wanneer wordt gevraagd om een ​​activiteit te starten of te stoppen, of in interacties met andere kinderen.[11] Bereid je voor op eventuele driftbuien door het schema rond het voorkomen van deze gebeurtenissen te bewerken.
  2. 2 Introduceer nieuwe ervaringen. Soms kunnen nieuwe dingen eng zijn, zoals naar de kinderarts of tandarts gaan. Bereid je peuter voor op deze veranderingen door ze van tevoren aan te kondigen. Als uw kind bijvoorbeeld een immunisatie krijgt, repeteer het dan de dag ervoor met een medische set, zodat uw kind weet wat hij kan verwachten. Beschrijf de instrumenten en wat de expert zou kunnen doen. Heb mondelinge aanwijzingen om hen te helpen anticiperen op wat zal komen.[12]
    • Zeg: "De tandarts zal uw naam noemen en u zult met hen teruggaan naar een andere kamer. Ze zullen je vragen om je mond te openen en dat is het meeste van wat je gaat doen. Ze kunnen misschien wat gereedschap in je mond steken om te controleren of alles in orde is. Het enige wat je hoeft te doen is luisteren en de aanwijzingen volgen. '
  3. 3 Anticipeer op problemen. Pas op voor driftige waarschuwingssignalen en leer ze te anticiperen. Als je peuter pietluttig begint te worden, leid hem dan door naar een andere activiteit of bied een tussendoortje aan. Als uw kind ziek, moe of hongerig is, vermijd dan situaties die een driftbui kunnen veroorzaken.[13]
    • Als uw kind bijvoorbeeld een middagdutje doet en zijn dutje mist, vermijd dan activiteiten die hen van streek kunnen maken of die nieuw voor hen kunnen zijn.
  4. 4 Bereid je kind voor op nieuwe ervaringen. Laat uw kind weten of ze iemand nieuw zullen ontmoeten, naar een nieuwe plek gaan of een nieuwe situatie tegenkomen. Laat ze weten wat ze kunnen verwachten en hoe ze zich erop moeten voorbereiden. Omdat visueel gehandicapte kinderen vaak gevoelig zijn voor harde geluiden of overvolle plaatsen, communiceer ze van tevoren dat ze ergens hardop zullen zijn. Vertel hen hoe ze van tevoren problemen kunnen oplossen, zodat ze op problemen kunnen anticiperen.[14]
    • Zeg bijvoorbeeld: "We gaan vandaag naar het treinstation en het zal erg druk zijn. Als je moeite hebt om met mij te navigeren, kunnen we de wandelwagen gebruiken. '
    • Zeg: "Vandaag gaan we naar een nieuwe speeltuin en ontmoet je nieuwe vrienden.We kunnen rondlopen voordat je gaat spelen, zodat je er vertrouwd mee kunt raken. "
  5. 5 Geef je kind keuzes. Als peuters onafhankelijkheid beginnen te zoeken, laat hen dan kleine keuzes voor zichzelf maken. Zeg bijvoorbeeld: "Wil je druiven of wortels eten?" Of: "Zullen we dit boek of dat boek lezen?" Overlaad ze niet met keuzes, omdat dit hen van streek kan maken. Houd ze simpel en laat het kind kiezen.[15]
    • Je peuter kan de controle houden door uit te zoeken welke schoenen je moet dragen, welk voedsel je eet en naar welke liedjes ze kunnen luisteren. Help hen om controle te hebben over gebieden die belangrijk voor hen zijn.
  6. 6 Ga naar een counsellor. Kies een therapeut of hulpverlener die is gespecialiseerd in het werken met kinderen en gezinnen met visuele beperkingen. Je therapeut kan suggesties geven om met je peuter te praten of hun omgeving aan te passen. Vaak gebruiken kind-therapeuten gedragstherapie met jonge kinderen. Ze kunnen spelen gebruiken om vaardigheden aan te leren of om betere communicatie te leren. Uw therapeut kan ook met u samenwerken om een ​​gedragsplan voor uw kind te maken, zodat de gevolgen voorspelbaar en gehandhaafd zijn.[16]
    • Zoek een gedragstherapeut door uw verzekeringsmaatschappij of plaatselijke kliniek voor geestelijke gezondheidszorg te bellen. U kunt ook een aanbeveling krijgen van een arts, vriend of familielid.
  7. 7 Vraag om advies. Zoek andere ouders met een visueel gehandicapt kind die u kunt raadplegen. Word lid van een steungroep, stel een vraag op een online forum of vraag vrienden om advies. Praat met andere ouders over hoe ze de woedeaanvallen van hun peuter hebben doorstaan ​​en hoe ze specifieke problemen hebben aangepakt die te maken hebben met het visueel gehandicapt zijn van hun peuter. Hoewel elk kind anders is, hebben ze mogelijk een waardevol advies om te proberen.
    • Zoek een online ondersteuningsgroep of zoek een ondersteuningsgroep voor gezinnen van kinderen met een visuele beperking in uw gemeenschap.