Iemand helpen die worstelt met verslaving, ongeacht wat het wortelprobleem is (drugs, alcohol, gokken, seks, internetgebruik of iets anders), zorgt voor toewijding. Prioriteit nummer één is meestal om de persoon te verbinden met een behandelingsprogramma, maar dit kan enigszins overtuigend zijn, afhankelijk van het stadium van hun verslaving. Een persoon met een verslaving heeft tijdens het herstel ook voortdurende emotionele steun nodig, die je kunt bieden door ze verantwoordelijk te houden, in te spelen op de dagelijkse behoeften en gewoon een vriendelijk oor te lenen. U moet er echter ook voor zorgen dat u uw eigen gezondheid en welzijn beschermt - wat soms betekent dat u contact moet opnemen met de autoriteiten of de relatie kunt beëindigen.

Methode één van de drie:
Hen helpen behandeling te vinden

  1. 1 Bepaal in welk stadium hun verslaving is. Of de persoon zijn of haar verslaving herkent en bereid is om hulp te krijgen, hangt af van het stadium van verslaving. In bepaalde stadia kan de persoon onwillig zijn om een ​​behandeling te ondergaan, maar in andere stadia kan de behandeling effectiever zijn.[1]
    • Pre-contemplatieve fase: zij erkennen mogelijk niet hun probleem, de gevolgen ervan of de invloed die het heeft op anderen. Het is het beste om informatie te geven over de negatieve gevolgen van hun verslaving en met hen te praten over hoe het hen weerhoudt van hun doelen. Zelfs als ze tot behandeling worden gedwongen, is de behandeling mogelijk niet effectief.
    • Contemplatieve fase: ze kunnen zich beginnen te realiseren hoe hun verslaving hen beïnvloedt. Ze kunnen nog steeds aarzelen om hun verslaving toe te geven. U kunt beginnen met hen zachtmoedig aan te moedigen om een ​​behandeling te ondergaan. Een interventie met dierbaren kan effectief zijn.
    • Voorbereiding en actie: ze zijn mogelijk klaar om veranderingen in hun leven aan te brengen. Ze willen misschien hun verslaving beëindigen, maar ze kunnen nog steeds worstelen. In dit stadium hebben ze aanmoediging en ondersteuning nodig.
    • Onderhoud: ze hebben wijzigingen aangebracht om hun verslaving te beëindigen of ze hebben het gedrag mogelijk beëindigd. Om een ​​terugval te voorkomen, hebben ze aanmoediging en ondersteuning nodig.
  2. 2 Praat over hoe behandelprogramma's veilig zijn en een solide slagingspercentage hebben. De succespercentages voor verschillende verslavingsprogramma's zijn moeilijk vast te stellen en het is gemakkelijk om kritische opvattingen te vinden die zeggen dat ze "niet werken" of "nutteloos" zijn in het bestrijden van verslaving. Maar u kunt erop wijzen dat het algemene slagingspercentage in lijn is met die voor chronische medische aandoeningen zoals diabetes, astma en hoge bloeddruk.[2]
    • Als ze bang zijn omdat hun verslaving een vorm van illegale activiteit inhoudt, herinner hen eraan dat er wetten zijn (in de VS en elders) die mensen beschermen die op zoek zijn naar behandeling.[3]
  3. 3 Overtuig hen om een ​​arts te raadplegen. Een persoon die aan verslaving lijdt, kan zich verzetten tegen of bang zijn om naar een revalidatiecentrum te gaan, vooral als hij in de ontkenningsfase verkeert. Zo ja, vertel hen dan om in plaats daarvan een arts te bezoeken, net als een gezondheidscontrole. Herinner hen eraan dat dingen die ze met een arts bespreken vertrouwelijk zijn, zodat ze zonder angst eerlijk kunnen zijn.[4]
    • Een arts kan middelen voor geestelijke gezondheidszorg verstrekken, evenals recepten om ontwenningsverschijnselen en onbedwingbare trek te beheren.
    • Zelfs als lichamelijke veranderingen niet meteen duidelijk zijn, heeft drugsmisbruik wel een fysiek effect op iemands gezondheid.
  4. 4 Verlicht hun angsten over detox. Sommige verslaafden kunnen bang zijn voor de lichamelijke en geestelijke gevolgen van detox, die intens kan zijn. Zo ja, herinner hen eraan dat er medicijnen en professionals zijn om hen te helpen, als ze naar een behandelcentrum gaan.[5]
  5. 5 Bespreek manieren om zorgkosten te dragen. Moedig de persoon aan om met behandelcentra te praten over betalingsmogelijkheden. In sommige gevallen dekt de ziekteverzekering de verslavingsbehandeling. Veel staten en liefdadigheidsorganisaties helpen ook mee de rekening te betalen. Als ze bereid zijn om behandeling te zoeken, is er waarschijnlijk een manier om ervoor te betalen.[6]
    • Je kunt een deel van het onderzoek voor hen doen. Neem contact op met behandelcentra in uw omgeving. Bel hun verzekeraar (als u weet wie het is) en vraag naar hun algemene beleid met betrekking tot verslavingszorg. Zoek naar overheids- en liefdadigheidsprogramma's bij u in de buurt.
    • U kunt online zoeken naar Amerikaanse behandelcentra op https://findtreatment.samhsa.gov/.
  6. 6 Stel een therapie voor als ze niet willen revalideren. Cognitieve gedragstherapie (CGT) en motiverende gespreksvoering zijn twee soorten gesprekstherapieën die kunnen helpen bij het bestrijden van verslavingen.[7] Contingency management is een ander type therapeutisch programma (het bieden van prikkels om uit de drug te blijven).[8]
    • Dit soort therapieprogramma's moet altijd worden uitgevoerd onder begeleiding van een erkende professionele zorgverlener. De arts van de persoon kan een verwijzing naar een therapeut geven.
  7. 7 Doe onderzoek naar verslavingscentra voor je vriend. Gewoon besluiten om in de eerste plaats om behandeling te vragen, kan voor een verslaafde al moeilijk genoeg zijn. Help hen door alles te weten over behandelingscentra door hun websites te bezoeken, te bellen of te doorzoeken. Er achter komen:[9]
    • Waar bevindt de faciliteit zich? Is het een handige of de voorkeur genietende locatie?
    • Wat is de aanpak van het centrum? Is het medisch, therapeutisch of een combinatie? Biedt het enige spirituele begeleiding?
    • Heeft de benadering van het centrum een ​​12-stappen of vergelijkbaar ondersteuningsprogramma?
    • Hoe werkt het centrum (intramuraal of poliklinisch)?
    • Is het programma op maat van elk individu?
    • Past het centrum de behandeling aan als de behoeften van de verslaafde veranderen?
    • Hoe lang duurt het programma? Hier is geen enkel goed antwoord, maar langer is bijna altijd beter als het gaat om verslavingsprogramma's.
    • Hoe ziet de nazorg eruit? Probeer een programma te vinden dat poliklinische zorg biedt nadat de persoon is vertrokken.
  8. 8 Voer een interventie alleen uit als u volledig voorbereid bent. Een interventie houden is een stereotiepe manier om een ​​verslaafde te helpen.Deskundigen zijn echter nu van mening dat het veel nuttiger is om prikkels te bieden en zich op welzijn te concentreren dan om hen te 'shocken' om naar behandeling te zoeken. Sommigen geloven dat interventies meer kwaad dan goed kunnen doen. Als je een interventie wel wilt proberen:[10]
    • Raadpleeg eerst een professionele verslavingsdeskundige.
    • Zorg ervoor dat vrienden en familie aan boord zijn met het idee.
    • Wacht tot de persoon niet onder invloed is om de interventie vast te houden.
    • Blijf kalm en wees onbevooroordeeld.
    • Vermijd het gebruik van de term 'verslaafde'.
    • Maak een lijst van specifieke incidenten en voorbeelden van problemen veroorzaakt door de verslaving.
    • Gebruik "ik" in plaats van "jij" -uitspraken ("ik maak me zorgen om je welzijn" in plaats van "je bent je leven aan het verpesteren").
    • Wees voorbereid op de persoon om terug te duwen tegen uw claims.
    • Wees klaar om concrete steunmaatregelen te suggereren, zoals behandelcentra en counselors.

Methode twee van drie:
Lenen Ondersteuning tijdens hun herstel

  1. 1 Praat met hun behandelprogramma of therapeut over manieren waarop u kunt helpen. Een persoon met een verslaving heeft mogelijk uw hulp nodig tijdens de behandeling, niet alleen daarvoor. Vraag de behandelingscentrum of het nuttig zou zijn om bijvoorbeeld de persoon met de verslaving tijdens de behandeling te bezoeken. Of vraag hun therapeut naar ideeën over hoe je de persoon die vooruitgaat, kunt blijven ondersteunen (bijvoorbeeld om te zorgen dat ze naar bijeenkomsten voor groepstherapie gaan).[11]
    • Vergeet niet dat het behandelcentrum of de therapeut geen informatie over uw geliefde kan vrijgeven tenzij ze schriftelijke toestemming van de patiënt hebben. U kunt algemene vragen stellen zoals "moedigt u mensen aan om uw patiënten te bezoeken?" of "hoe adviseer je familie om mensen met verslavingen te ondersteunen?"
  2. 2 Help mee met de kleine dingen tijdens het herstel. De focus van de verslaafde tijdens het herstel ligt bij henzelf. Zorg ervoor dat hun dagelijks leven zo soepel mogelijk verloopt door te zorgen voor zaken als klusjes, boodschappen doen, oppassen, etc.[12]
  3. 3 Vraag hoe ze zich voelen. Herstel kan een lange, harde weg zijn met onderweg veel obstakels. Stoppen om de persoon te vragen hoe ze zich voelen, geeft hen de kans om te decomprimeren en laat hen weten dat jij iemand bent die om hen geeft en wil dat ze het goed doen. Dit kleine gebaar kan veel betekenen.[13]
  4. 4 Werk door terugval. Herstel verloopt niet altijd in een rechte lijn. Als de persoon die je probeert te helpen naar boven glijdt en terugvalt op oud gedrag (gewillig of niet), betekent dit niet dat het tijd is om ze op te geven. Blijf hen ondersteunen door je te richten op de toekomst en hun successen te vieren.
    • Praten over "wanneer" ze weer behandeld worden, in plaats van "als" ze dat wel zullen doen.
    • Bijvoorbeeld: "Wanneer u terugkeert om uw behandelingsprogramma af te maken, kunnen we eindelijk die roadtrip naar Yellowstone maken!"
  5. 5 Pas goed op jezelf tijdens herstel. Verzorger zijn kan mentaal en fysiek aftappen. Zorg voor voldoende rust en goede zelfzorg. Als u zich onwel begint te voelen, ga dan naar een arts, counsellor of spirituele mentor, zodat u de hulp kunt krijgen die u nodig hebt om de persoon te helpen.

Methode drie van drie:
Jezelf beschermen als ze geen behandeling willen

  1. 1 Breng grenzen met de persoon. Hoe graag je deze persoon ook liefhebt, onthoud dat het niet jouw verantwoordelijkheid is om ze te repareren. Je kunt ze aanmoedigen om behandeld te worden, maar als ze weigeren zichzelf te helpen, neem dan niet de lasten op zich. Je moet ze toestaan ​​de consequenties van hun acties onder ogen te zien. Maak zo nodig afstand tussen u.
    • Als deze persoon een familielid of een goede vriend is, onthoud dan dat u zich voor lange tijd aan hen moet binden als u hen wilt helpen. Bepaal vooraf wat u bent en niet bereid bent om voor hen te doen.
    • Als deze persoon een kennis, een collega of een verre vriend is, wilt u misschien sterkere grenzen creëren. Vertel hen wat je hebt gemerkt over hun verslaving en gedrag, maar stoor je niet te veel.
  2. 2 Neem geen dwaze risico's om hen te "helpen". Dek niemand die verslaafd is, verstoppen of weggooien drugs, of excuseer hun gevaarlijke gedrag. Je moedigt hun verslaving aan en hindert hun herstel door op een dergelijke manier te "helpen". En als u in de problemen komt door iets illegaals te doen (bijvoorbeeld hun drugs verstoppen), kunt u de persoon ook niet helpen.[14]
  3. 3 Vermijd zelfbeschuldiging. Je bent niet de "oorzaak" van hun verslaving, ongeacht wat ze zeggen of hoe je je soms voelt. Laat de persoon met de verslaving de verantwoordelijkheid nemen voor hun probleem. Dit is een belangrijke stap in het herstelproces.[15]
    • Als ze je de schuld geven ("Ik begon te drinken vanwege de manier waarop je me negeerde!"), Wees dan medelevend maar krachtig: "Het spijt me dat ik er niet altijd ben geweest voor jou, maar je hebt ervoor gekozen om dit pad te verlaten, en nu Ik kies ervoor je zo goed mogelijk te helpen. '
  4. 4 Knip stropdassen als de situatie uit de hand loopt. Iemand met een verslaving moet uiteindelijk de verantwoordelijkheid voor zijn eigen herstel aanvaarden. Als je probeert een persoon met een verslaving te helpen, maar ze weigert de behandeling, zorg dan dat je eigen gezondheid en veiligheid worden beschermd. Mogelijk moet u zich van hen afscheiden als ze gewelddadig of gevaarlijk worden of u in risicovolle situaties brengen.
    • Als ze je bijvoorbeeld fysiek bedreigen of het risico lopen op lichamelijk letsel, bel de politie dan.
    • Of, als ze gewoon weigeren om hulp te zoeken ondanks je herhaalde pogingen, moet je misschien zeggen: "Het spijt me, maar ik kan het gewoon niet aan om je te zien hoe je jezelf nog langer kapot maakt, dus we zullen onze eigen weg moeten gaan. manieren."